Inventory Comparison

English, Japanese, Korean, Mandarin

ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับคลังเสียงภาษา

การทำความเข้าใจระบบเสียงหรือคลังเสียงที่แตกต่างกันของภาษาต่างๆ เป็นสิ่งสำคัญสำหรับการฝึกฝนการออกเสียงและให้เกิดความคล่องแคล่ว บทเรียนนี้เปรียบเทียบคลังเสียงพยัญชนะและสระหลักของภาษาอังกฤษ ภาษาญี่ปุ่น ภาษาเกาหลี และภาษาจีนกลาง โดยใช้อักษรสัทอักษรสากล (IPA) เป็นแนวทาง

คลังเสียงภาษาของภาษาอังกฤษ

ภาษาอังกฤษมีคลังเสียงสระที่ค่อนข้างใหญ่และระบบพยัญชนะที่ซับซ้อน ซึ่งรวมถึงเสียงเช่น เสียงเสียดแทรกฟัน /θ/ และ /ð/ ที่ไม่พบในภาษาอื่นๆ หลายภาษา

พยัญชนะ: /p/, /b/, /t/, /d/, /k/, /g/, /m/, /n/, /ŋ/, /f/, /v/, /θ/, /ð/, /s/, /z/, /ʃ/, /ʒ/, /h/, /tʃ/, /dʒ/, /l/, /r/, /w/, /j/
สระ: /iː/, /ɪ/, /e/, /æ/, /ɑː/, /ɒ/, /ɔː/, /ʊ/, /uː/, /ʌ/, /ɜː/, /ə/

ตัวอย่างคำ: /θɪŋk/

คลังเสียงภาษาของภาษาญี่ปุ่น

คลังเสียงภาษาญี่ปุ่นมีขนาดเล็กกว่าและเป็นระเบียบกว่า โดยมีระบบสระง่ายๆ 5 เสียง และไม่มีการแยกแยะระหว่างเสียง /l/ และ /r/

พยัญชนะ: /p/, /b/, /t/, /d/, /k/, /g/, /m/, /n/, /h/, /s/, /z/, /ʃ/, /tʃ/, /dʒ/, /ɲ/, /ç/, /ɾ/, /j/, /w/, /ŋ/
สระ: /a/, /i/, /ɯ/, /e/, /o/

ตัวอย่างคำ: /sajoːnaɾa/

คลังเสียงภาษาของภาษาเกาหลี

ภาษาเกาหลีมีลักษณะเฉพาะคือการแบ่งแยกพยัญชนะหยุดสามแบบ (ธรรมดา, ตึง, ส่งลม) และมีเสียงสระที่หลากหลาย

พยัญชนะ: /p/, /p͈/, /pʰ/, /b/, /t/, /t͈/, /tʰ/, /d/, /k/, /k͈/, /kʰ/, /g/, /m/, /n/, /ŋ/, /s/, /s͈/, /h/, /tɕ/, /tɕ͈/, /tɕʰ/, /dʑ/, /ɾ/, /l/
สระ: /a/, /ɛ/, /e/, /ɯ/, /ʌ/, /o/, /u/, /i/, /y/, /ø/, /ɰi/, /je/, /jɛ/, /ja/, /jo/, /ju/, /wi/, /we/, /wɛ/, /wa/, /ɰə/

ตัวอย่างคำ: /a̠nɲʌ̹ŋɦa̠sʰe̞jo/

คลังเสียงภาษาของภาษาจีนกลาง

ภาษาจีนกลางเป็นที่รู้จักจากจำนวนพยางค์ที่ค่อนข้างน้อยและการใช้เสียงวรรณยุกต์เพื่อแยกความหมาย คลังเสียงของภาษาจีนกลางรวมถึงพยัญชนะหลังงอและปลายลิ้นปุ่มเหงือก

พยัญชนะ: /p/, /pʰ/, /m/, /f/, /t/, /tʰ/, /n/, /l/, /k/, /kʰ/, /x/, /tɕ/, /tɕʰ/, /ɕ/, /tʂ/, /tʂʰ/, /ʂ/, /ʐ/, /ts/, /tsʰ/, /s/
สระ (ตัวสะกด): /a/, /o/, /ɤ/, /ɛ/, /i/, /u/, /y/, /əɻ/
เสียงวรรณยุกต์: ระดับสูง (˥), ระดับกลาง-สูง (˧˥), ต่ำ-ต่ำ-สูง (˨˩˦), สูง-ต่ำ (˥˩), กลาง

ตัวอย่างคำ: /ni²¹⁴ xɑʊ²¹⁴/

จุดเปรียบเทียบสำคัญ

ความซับซ้อนของพยัญชนะ: ภาษาอังกฤษมีเสียงเสียดแทรกฟัน (/θ/, /ð/) ในขณะที่ภาษาเกาหลีมีลักษณะการแบ่งแยกพยัญชนะหยุดสามแบบ ภาษาจีนกลางใช้เสียงหลังงอ (/ʂ/, /tʂ/) และภาษาญี่ปุ่นมีระบบที่เรียบง่ายและสมมาตรมากกว่า
ระบบสระ: ภาษาอังกฤษมีคู่สระตึง/หย่อนจำนวนมาก ภาษาญี่ปุ่นและภาษาเกาหลีมีคลังเสียงสระขนาดปานกลาง โดยภาษาเกาหลีรวมถึงสระประสมที่ซับซ้อน ภาษาจีนกลางมีชุดสระที่เรียบง่ายแต่ใช้ในตัวสะกดผสมหลายแบบ
ความท้าทายเฉพาะ: ผู้เรียนภาษาอังกฤษมักประสบปัญหากับคลังเสียงสระขนาดใหญ่และเสียง /θ/ และ /ð/ ผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นต้องฝึกฝนเสียงสระ /ɯ/ และพยัญชนะซ้อน ผู้เรียนภาษาเกาหลีต้องเผชิญกับการแยกแยะเสียงตึง/ส่งลม/ธรรมดา ผู้เรียนภาษาจีนกลางต้องฝึกฝนเสียงวรรณยุกต์หลักทั้งสี่และพยัญชนะหลังงอ

การวิเคราะห์คลังเสียงเหล่านี้แบบเคียงข้างกันช่วยระบุความท้าทายในการออกเสียงที่อาจเกิดขึ้นและผลการถ่ายโอนสำหรับผู้เรียนภาษา

อภิธานศัพท์

คลังเสียงภาษา (Phonetic Inventory): ชุดของเสียงพูดที่แตกต่างกันทั้งหมด หรือหน่วยเสียง ที่ใช้สื่อความหมายในภาษาหนึ่งๆ IPA (อักษรสัทอักษรสากล): ระบบสัญกรณ์ทางสัทศาสตร์ที่เป็นมาตรฐาน ใช้เพื่อแสดงเสียงของภาษาพูด หน่วยเสียง (Phoneme): หน่วยที่เล็กที่สุดของเสียงในภาษาที่สามารถแยกความหมายของคำหนึ่งจากอีกคำหนึ่งได้